คนไข้สอนหมอ

ผมเรียกแกว่า “พี่เล็ก” เป็นคนไข้มะเร็งตับ ซึ่งอยู่กับมะเร็งมากว่า 14 ปี มาพบผมในเช้าวันหนึ่งเมื่อประมาณ 5 ปี เจอกันเป็นพักๆ 2-3 เดือนครั้ง สนิทสนมกันจนเรียกคนไข้ว่าพี่ พี่เล็กมักจะแซวผมเสมอว่า ให้หาเวลาไปพักบ้างและแนะนำสถานที่ท่องเที่ยวโดยเฉพาะในเมืองจีนให้ผมไปบ่อยๆ (แต่ผมไม่มีโอกาสไปสักที) เวลาที่มะเร็งที่พี่เค้าเป็นกลับมาหรือก้อนมีขนาดโตขึ้นทีไร ผมเองอาจจะออกอาการกังวลจนกระทั่งบางที พี่เล็กจะคอยบอกผมว่า “หมออย่าเครียดนะ” พี่เล็กมักชวนเรียกภรรยาคู่ใจ (ซึ่งจะมาพบผมพร้อมกันทั้งสองคนตลอดระยะเวลา 5 ปี) ว่า “พี่เลี้ยง” พี่เลี้ยงหาโน้นหานี่มาให้ทาน พี่เลี้ยงห้ามทานเนื้อซึ่งเป็นของโปรด แรกผมเองไม่ได้เอะใจว่าทำไมถึงเรียกว่า “พี่เลี้ยง” แต่ในที่สุดวันหนึ่งก็ได้เข้าใจ พี่เล็กบอกว่า ตัวเองเปรียบเสมือนนักมวยที่ขึ้นชกกับคู่ชกซึ่งก็คือ มะเร็งที่เป็นอยู่นั่นเอง เราเคยต่อสู้กับมันและชนะมันมาโดยตลอด ไฟล์ทหลังๆ คู่ชกก็เก่งขึ้นเรื่อยๆ กว่าที่จะเอาชนะได้ก็เล่นเอาเหนื่อยเจียนตาย ภรรยาของพี่เล็กก็เป็นเหมือนพี่เลี้ยง หลังๆ นักมวยไม่อยากชกแล้ว แต่พี่เลี้ยงก็จับขึ้นเวทีชกต่อ พี่เล็กยังพูดอย่างขำๆ ว่า บอกให้พี่เลี้ยงโยนผ้าขาวเพื่อยอมแพ้แล้วแต่พี่เลี้ยงก็ไม่ยอม พี่เล็กบอกผมว่าไม่เป็นไรหมอ “ผมยังสู้ได้ แต่ถ้าเมื่อไหร่ หมอเห็นว่านักมวยหมดสภาพที่จะชกต่อไปก็ให้จับแพ้ได้นะ จะได้หยุดชก ดีกว่าแพ้น๊อกคาเวที”